برگزاری یادبود برای کودکان غزه به جای رژیم کودک‌کش با حوثی‌ها

ونکی هنرمند نقاش و خوشنویس ایرانی است که برای چیدمان مجسمه «۱۰ هزار جهان» که شامل ۱۰۰۰۰ مجسمه کودک و ۱۰۰۰۰ نقاشی کوچک است، توضیحاتی ارائه داد. او این کار را به عنوان یک نگاهی به اصل موضوع کودک کشی کرده و آن را با آرامش و آرامش نشان داده است. ونکی عقیده دارد که بی اعتنایی بالاترین نوع خشونت است و این مسیر خشونت بار، باز در خود تکرار می‌شود. او همچنین به برگزاری این چیدمان برای نگاهی به فردا بیشتر از امروز و به تأکید بر آرامش و آرامش توجه کرده است.

به گزارش خبرنگار دیجیاتور، رویداد چیدمان مجسمه «۱۰ هزار جهان» که متشکل از ۱۰۰۰۰ مجسمه کودک و ۱۰۰۰۰ نقاشی کوچک است توسط حسین و ابوذر ونکی، روز سه شنبه اول اسفند ماه ساعت ۱۵ الی ۱۹ در محوطه باغ فردوس برگزار می‌شود و تا ۶ اسفند ماه قابل تماشا است.

حسین ونکی هنرمند نقاش، خوشنویس و مجسمه‌ساز که تندیس آرش کمانگیر در سعدآباد و تندیس تیرانداز او در ورزشگاه آزادی مشهور است، در گفت‌وگو با خبرنگار دیجیاتور درباره چیدمان «۱۰ هزار جهان» بیان کرد: این اجرا و چیدمان نگاهی به اصل موضوع کودک کشی دارد و رنگ سپید آن‌ نمودار آرامش و آرامش است؛ هرکدام از مجسمه‌های کودکانی که در این چیدمان به کار رفته یک جهان زنده‌اند، با انبوهی از سوال‌های بی پاسخ و منتظر و همچنین در این چیدمان نقاشی های کوچکی را می بینیم که برای یادبود این قربانیان تصویر شده است. ما در این روزها با تمام تلاش شبانه‌روزی نتوانستیم به اندازه ای که اسراییل کودک می‌کشد، مجسمه و تصویر آن‌ها را بسازیم.

این هنرمند در توضیح بیشتر درباره هدف از اجرای این چیدمان گفت: مردم ما و به طور مشخص روشنفکران به دور از غوغای ناآرامی که صدا به صدا نمی‌رسد، نیستند و آشفتگی از مشکلات روزمره و شرایط تحمل ناپذیر بمباران تبلیغاتی چنان می‌کند که نباید. به قول مولانا؛ «چو آشفتی الف با تا ندانی». حال باید هزاران هزار شبکه و کانال‌های دنیای پر زرق و برق مجازی را به آن اضافه کرد که بدیهی است بسیار دشوار خواهد بود که ورای این هجوم بی امان و تلاش آگاهانه احساس و اندیشه‌ها جان سالم به در برد.

وی بیان کرد: به نظر می‌رسد درک واقعیت و آن‌چه که باید، برای اهل پژوهش و تحقیق، دشوار است چه برسد به بقیه که بسیار آسان‌تر هرچه را باور می‌کنند.

ونکی گفت: بزرگترین قدرت رسانه‌ای جهان که غرب را باید صحنه گردان آن دانست با ۲ مکانیسم متفاوت بیرونی و درونی و قانونمند چنان وانمود می‌کند که واقعیت و صلاح همین است که آن‌ها می‌گویند. جدا بودن مقررات سیاسی و انسانی کار را برای آنها آسان و برای مخاطب دشوار می‌کند. تا جایی که اگر ۲ رویداد همزمان در ۲ نقطه جهان حادث شود، تاثیرات و فشار رسانه‌های سیاسی می‌تواند آن گونه که می خواهد از آن بهره برداری کند.

این هنرمند تجسمی ادامه داد: به عنوان مثال ۲ پدیده این روزها یکی تهاجم و کشتار رژیم جعلی صهیونیستی در غزه و دیگری اقدامات گروه حوثی را می توان مصداق آن دانست؛ حملات حوثی‌ها که تا امروز به گمانم هیچ کشته‌ای به جا نگذاشته است اما کشتار رژیم غاصب در غزه تا امروز ۲۹ هزار کشته و بیش از ۷۰ هزار زخمی و آوارگی یک ملت را موجب شده است که در آن حدود ۱۲ هزار و ۵۰۰ کودک قربانی شده اند که با کمال شرمندگی می‌گوییم و می‌شنویم. اما غرب و به طور مشخص آمریکا چنان رفتار می‌کنند که گویی مشکل اصلی و عامل تضاد، گروه حوثی است!؟

وی اظهار کرد: حالا گفتن از کشتار کودکان بی گناه که در هیچ جای این معادلات قرار نمی‌گیرند و بی اعتنایی مردم دنیا، حکومت ها و نهاد بین‌المللی به این فاجعه بشری بسیار حساس و دشوار خواهد بود. به اعتقاد من، بی اعتنایی بالاترین نوع خشونت است و این مسیر خشونت بار، باز در خود تکرار می شود.

ونکی درباره دلیل برگزاری چیدمان «۱۰ هزار جهان» توضیح داد: حال شاید برگزاری چیدمان «۱۰ هزار جهان» که متشکل از ۱۰۰۰۰ مجسمه کودک و ۱۰۰۰۰ نقاشی کوچک است، قابل تامل باشد چون باید به فردا نگاهی بیش از امروز داشته باشیم که بدون تردید هر رفتار در امروز، حاصل برخورد و رفتار دیروز است.

ونکی در پایان گفت: ما به آرامش و آرامش می‌اندیشیم و خوش‌رویی را ستایش می‌کنیم؛ در عصری که خشونت بیش از پیش دامن همه ما را فرا گرفته است. در روزگاری که برخی روشنفکران ما نیز احساسی را دارند که نمی گذارد واقعیت تاریخی هر موضوع را درک کنند، صرف نظر از این‌که رد و قبول دیگران واقعیت را تغییر نمی دهد. مطالعات تاریخی می‌آموزد که واقعیت سرسخت‌تر از آن است که بپذیریم یا رد کنیم چراکه دیدن و درک حادثه ای ما را نیز در جایگاه مسؤولیت می‌نشاند و این درد جانکاه و بی اعتنایی در ورطه ای دیده می شود که دانستن آن نیز درد و درک متفاوت می خواهد.

This text discusses an art exhibit called “10,000 Worlds” consisting of 10,000 sculptures of children and 10,000 small paintings. The purpose of the exhibit is to shed light on the issue of child killings and promote peace and tranquility. The artist behind the exhibit criticizes the media’s portrayal of world events and emphasizes the need for a deeper understanding of reality. He also highlights the imbalance in coverage of different world events, particularly in relation to the conflict in Gaza. The artist concludes by calling for a focus on peace and understanding, rather than perpetuating violence and ignorance.