روحیه ساخت اثر سینمایی تجاری ندارم: بحران ناشده در تولیدی هنر هفتم

[ad_1]
کارگردان اثر سینمایی “زندگی و زندگی”، علی قوی‌تن، در گفت‌وگو با خبرنگار دیجیاتور درباره ایده این اثر سینمایی اظهار کرد که این ایده در زمان ساخت اثر سینمایی “رؤیای سهراب” به وی اراده شد و سپس فیلمنامه “زندگی و زندگی” را نوشت. وی افزود که توجه به سینمای هنری و شاعرانه به روحیه و ذات آدم‌ها بستگی دارد و خاطراتی از فعالیت‌هایش در سینمای تجاری و هنری نیز به اشتراک گذاشت. همچنین، قوی‌تن درباره هزینه‌های ساخت اثر سینمایی هنری و تجربه‌هایش در هنر هفتم اظهار نظر کرد و روند نمایش اثر سینمایی‌های “هنروتجربه” را بررسی کرد و نیاز به ابزارهای جدید برای پیشرفت هنر هفتم را تاکید کرد.

علی قوی‌تن کارگردان اثر سینمایی سینمایی «زندگی و زندگی» که در سینماهای منتخب «هنروتجربه» اکران شده است، در گفت‌وگو با خبرنگار دیجیاتور درباره ایده این اثر سینمایی توضیح داد: به ایده این اثر سینمایی زمانی که در حال ساخت اثر سینمایی «رؤیای سهراب» و بازی در نقش سهراب سپهری بودم، برخوردم چون معمولاً به این سبک کار می‌کنم که وقتی در حال انجام یک کار هستم، ذهنم برای فکر کردن روی موضوعی دیگر نیز آمادگی دارد. این موضوع به سال ۱۳۹۸ برمی‌گردد. در نهایت فیلمنامه «زندگی و زندگی» را سال ۱۳۹۹ نوشتم و سپس آن را در سال ۱۴۰۰ ساختم.

وی درباره توجهش به سینمای هنری و شاعرانه گفت: این توجه به روحیه و ذات آدم‌ها بستگی دارد؛ سال ۱۳۷۰ زمانی که اولین اثر سینمایی سینمایی‌ام را ساختم، کسی نمی‌دانست من چه چیزی را دوست دارم و به دنبال چه سینمایی هستم. دوست داشتم در سینمایی که علاقمندی‌ام بود، فعالیت کنم و موضوعات مورد توجهم در سینمای فلسفی و هنری را بسازم اما آن زمان این مهم میسر نشد و در واقع نگذاشتند. افرادی که برای تصویب و تأیید فیلمنامه حضور داشتند، میدان را به ما واگذار نکردند و من نیز به تبع دیگران، به سینمای بدنه یا تجاری سوق پیدا کردم.

قوی‌تن در توضیح بیشتر بیان کرد: سینمای بدنه یا تجاری را رد نمی‌کنم همچنان‌که این هنر هفتم باید در هر کشوری باشد و حدود ۸۰ درصد اثر سینمایی‌ها با این نوع ساخته می‌شوند اما کار کردن در این نوع هنر هفتم، با توجه به روحیه هر هنرمند، متفاوت است و هر کسی که روحیه کار کردن در این فضا را دارد، باید در سینمای تجاری کار کند. من روحیه کار در سینمای تجاری را نداشتم اما توانایی این کار را داشتم و تا سال ۱۳۸۵ که اثر سینمایی‌های متفاوتی در ژانرهای مختلف ساختم، گواه بر این موضوع است. یکی از دلایل فعالیتم در سینمای تجاری، این بود که فاکتورهای برگشت سرمایه در سینمای تجاری اتفاق می‌افتد؛ سینمایی که محتوایی ندارد و به سرگرمی صرف فکر می‌کند. از سال ۱۳۸۵ فکر کردم که این سینمای من نیست و تصمیم گرفتم به سمت سینمای هنری بروم و از آن به بعد با وقفه‌ای چهار ساله، با سرمایه خودم وارد میدان سینمای هنری شدم.

وی درباره هزینه‌های ساخت اثر سینمایی هنری نیز گفت: ۲ سال پیش که «زندگی و زندگی» را ساختم، می‌توانستم با سرمایه ساخت آن، یک آپارتمان نقلی خریداری کنم اما الان با آن سرمایه، چیزی نمی‌توان گرفت! من به پول و درآمد فکر می‌کنم که بتوانم فیلمم را بسازم اما با این نگاه که پولی بگذارم تا سود کند، زندگی نمی‌کنم. همین که اثر سینمایی‌هایم در جشنواره‌های مختلف جهان حضور دارد، برایم کافی است؛ همچنان که اثر سینمایی «زندگی و زندگی» در ۵ جشنواره جهانی، جایزه بهترین بازیگر زن، بهترین بازیگر کودک، بهترین کارگردانی و هیأت داوران را گرفته است. این حضورهای موفق امیدوارکننده است و به ما می‌گوید که در حال پیمودن راه درست هستیم.

این نویسنده و کارگردان، سینمای «هنروتجربه» را برای فیلمسازانی که در سینمای تجربی و هنری فعال هستند، مناسب ارزیابی کرد و توضیح داد: اگر گروه «هنروتجربه» نبود، به هیچ عنوان فکرش را نمی‌کردم که فیلمم را برای اکران به گروهی آزاد بسپارم. البته باید نکته‌ای را مطرح کنم که پیشنهادم نیز است؛ در روزگار قدیم، ۳ سالن هنر هفتم در تهران بود که اثر سینمایی‌های هنری را مدام نمایش می‌دادند و فیلمی غیر از اثر سینمایی‌های هنری اکران نمی‌کردند. خاطرم است در سال ۷۲ اثر سینمایی «ضربه طوفان» را ساخته بودم که اکشن حادثه‌ای بود. با آقای هوشنگ کاوه مالک هنر هفتم عصر جدید برای اکران فیلمم که در استودیوی عصر جدید صداگذاری شده بود، صحبت کردم که وی قبول نکرد و به من گفت هر زمان اثر سینمایی هنری ساختم، در هنر هفتم عصر جدید اکران می‌شود. هوشنگ کاوه با سرمایه خودش هنر هفتم عصر جدید را برای اکران اثر سینمایی‌های هنری ساخت و اثر سینمایی‌های هنری را حتی اگر سالن خالی بود، نمایش می‌داد.

وی بیان کرد: این ۳ سالن هنر هفتم که مختص به نمایش اثر سینمایی‌های هنری بود، به نوعی به پاتوق تبدیل شده بود و حتی از شهرستان‌ها هم که به تهران می‌آمدند، می‌دانستند اثر سینمایی‌های هنری در این سینماها نمایش داده می‌شود.

قوی‌تن با اشاره به روند نمایش اثر سینمایی‌های «هنروتجربه» و مقایسه آن با دوران فعالیت هنر هفتم عصر جدید تاکید کرد: همین که در این وانفسا، گروه سینمایی «هنروتجربه» وجود دارد که آثار سینمایی هنری را به نمایش درآورد، جای خوشحالی دارد. اما این نکته باید مورد توجه قرار گیرد که گروه «هنروتجربه» باید چند هنر هفتم در اختیار داشته باشد تا در آن‌ها تنها اثر سینمایی‌های این گروه به نمایش درآید. به همین دلیل است که هنر هفتم دچار بحرانی در اکران است که فناوری طراحی نشده است.

کارگردان «رؤیای سهراب» در پایان گفت: در حال حاضر، قاتل اثر سینمایی‌های «هنروتجربه»، سانسی بودن نمایش‌هاست؛ من نمی‌گویم که وقتی دنیا به سمت پیشرفت می‌رود، ما نرویم! بلکه معتقد هستم باید ابزارهایی به دست آوریم که سیستم جدید تکنولوژی را سر و شکل درستی دهد تا با سیستم‌های ما نیز سازگار باشد.

[ad_2]
کارگردان اثر سینمایی «زندگی و زندگی» درباره ایده اثر سینمایی صحبت کرد و اظهار کرد که روحیه و ذات هر هنرمند تعیین کننده‌ی فضا و سبک کار او است. وی همچنین به توازن بین سینمای هنری و تجاری اشاره کرد و تجارب خود را در این زمینه به اشتراک گذاشت. وی با بیان اینکه اثر سینمایی‌هایش در جشنواره‌های مختلف حضور دارند، به موفقیت‌هایش اشاره کرد و تأکید کرد که سینمای هنری نیاز به حمایت و فضای مناسب دارد تا بتواند به رشد و پیشرفت خود ادامه دهد. به عنوان نمونه، وی اشاره کرد که در گذشته سینمایی که اثر سینمایی‌های هنری را نمایش می‌دادند، تأثیر بسزایی داشته و اکران اثر سینمایی‌های هنری را به مردم نزدیک کرد. او همچنین بر اهمیت سانسی بودن نمایش اثر سینمایی‌ها و مسأله تهیه‌ی ابزار مناسب و سازگار با تکنولوژی در هنر هفتم تأکید کرد.