رقابت با افراد عادی توسط کارگردان “نگاتیو” مشغول به کار

[ad_1]
نمایش «نگاتیو» به تازگی توسط حسین غلامی کارگردانی شده است. این نمایش با حضور بازیگران نابینا و کم‌بینا اجرا می‌شود و محوریت موضوع خانواده و حفظ آن را دارد. کارگردان نیز خود نابینا است و این چهارمین تجربه نویسندگی و کارگردانی وی در صحنه نمایش است. نمایش «نگاتیو» در چهل و دومین جشنواره بین‌المللی صحنه نمایش فجر به صحنه رفته است و در جشنواره صحنه نمایش منطقه‌ای کاسپین نیز رتبه اول را کسب کرده است. کارگردان درباره نحوه طراحی میزانسن‌های نمایش و همچنین نام نمایش توضیحاتی ارائه داده است. او همچنین به اهمیت امید و خودباوری برای بچه‌های نابینا و کم‌بینا اشاره کرده و ضمن تشکر از حضور در جشنواره صحنه نمایش فجر، بیان کرده است که موفقیت تنها لوح تقدیر گرفتن و تشویق شدن نیست بلکه رشد و تعالی نیز اهمیت دارد.

حسین غلامی کارگردان نمایش «نگاتیو» که روز سه‌شنبه ۳ بهمن، ساعت ۱۵ در تالار آثار خلاقانه و در بخش فراگیر چهل و دومین جشنواره بین‌المللی صحنه نمایش فجر به صحنه می‌رود، درباره این اثر به خبرنگار دیجیاتور گفت: نمایش «نگاتیو» با حضور بازیگران کاملا نابینا و کم‌بینا با محوریت موضوع خانواده و حفظ خانواده شکل گرفته است. در این نمایش به این نکته نیز اشاره کرده‌ایم که گاهی بزرگترها از روی خودخواهی تصمیم‌هایی می‌گیرند بدون این‌که بدانند در آینده چه تخریب‌هایی به همراه خواهد داشت.

وی درباره روند ساخت و ساز این اثر نمایشی، یادآور شد: حدود یک سال و نیم نگارش متن تئاتر «نگاتیو» طول کشید و تقریبا ۹ ماه با حضور بچه‌ها، نمایش تمرین شد زیرا میزانسن برای بچه‌های ما بسیار سخت است. جدای از اعضای گروه، من به عنوان نویسنده و کارگردان کار نیز نابینای مطلق هستم و در ایران و دنیا ندیدم که کارگردان صحنه نمایش نابینای مطلق داشته باشیم.

غلامی افزود: نمایش «نگاتیو» ۲ هفته در شهر خودمان اجرای عمومی داشت و مورد استقبال هم قرار گرفت و در جشنواره صحنه نمایش منطقه‌ای کاسپین هم رتبه اول را کسب کرد و به چهل و دومین جشنواره بین‌المللی صحنه نمایش فجر راه پیدا کردیم.

کارگردان «نگاتیو» درباره نحوه طراحی میزانسن‌های این اثر نمایشی با توجه به نابینابودن خود، توضیح داد: من در صحنه با بچه‌ها حضور دارم و قدم به قدم میزانسن‌هایی را که قبل از تمرین در ذهنم تصویرسازی کرده‌ام، با آن‌ها در میان می‌گذارم و با قدم‌زدن به همراه بازیگر خطوط حرکتی را به آن‌ها می‌گویم. این نحوه طراحی میزانس را به واسطه تجربه کسب کردم. از طریق صدای بازیگران هم جهت حضورشان را روی صحنه تعیین می‌کنم و از طریق المان‌های صدایی، بازیگران جای یکدیگر را روی صحنه تشخیص می‌دهند.

وی ادامه داد: نمایش «نگاتیو» دارای ۲ بخش «روز واقعه» و «دادگاه» است که در صحنه دادگاه نور صحنه نداریم و فقط نور ملایمی روی تماشاگرها در نظر گرفته شده است.

غلامی با اشاره به این‌که «نگاتیو» چهارمین تجربه متن تئاتر‌نویسی و کارگردانی صحنه نمایش او است، بیان کرد: سال ۹۴ نمایش «بزغاله‌های آوازه‌خوان» را در بجنورد اجرا کردیم، دومین تجربه «بچه‌های زمین سلام» بود که به موضوع عواقب منازعه و تاثیر آن روی کودکان می‌پرداخت. نمایش «سازهای ناکوک» با موضوع بچه‌های کار هم سومین تجربه نویسندگی و کارگردانی من در عرصه صحنه نمایش بود.

این هنرمند عرصه صحنه نمایش درباره عنوان نمایش نیز توضیح داد: ما نگاتیو را به عنوان مطالعات تاریخی روایت می‌کنیم، نگاتیو یعنی ثبت مطالعات تاریخی و در نمایش ما تبدیل به مطالعات تاریخی می‌شود. روایت خیالی نمایش با کشف یک نگاتیو آغاز می‌شود.

کارگردان «نگاتیو» درباره نحوه شکل‌گیری گروه خود، یادآور شد: من در ابتدا ۵ سال دوره بازیگری گذراندم و پس از آن این گروه را با حضور بچه‌های ۸ یا ۹ ساله نابینا و کم‌بینا شکل دادیم. الان بچه‌ها ۱۹ و ۲۰ ساله هستند و در موسسه آموزش عالی و حتی رشته صحنه نمایش تحصیل می‌کنند.

غلامی تصریح کرد: مهم‌تر از روی صحنه صحنه نمایش رفتن، بحث امید و خودباوری برای ما مهم است و به نوعی سایکودرام کار می‌کنیم. صحنه نمایش برای این بچه‌ها عین زندگی شده و برای‌شان خیلی مهم است. روی صحنه می‌رویم و نگران نتیجه نیستیم. مهم این است که جامعه بر اساس توانمندی‌مان ما را ببیند زیرا بحث ترحم دیگر کلیشه‌ای شده است.

وی تاکید کرد: به بچه‌ها می‌گویم در دل جامعه با افراد عادی رقابت کنند. وقتی از طرف کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در جشنواره ملی قصه‌گویی شرکت کردم به جای نقالی، پرده‌خوانی انجام دادم. برای داوران جالب بود که یک نابینا روی یک پرده شش متری که ۴۰ تا ۵۰ تصویر دارد، در طول پرده حرکت می‌کند و تصاویر را به درستی بر اساس روایت‌ها نشان می‌دهد. بچه ها نباید بترسند و باید با افراد عادی رقابت کنند. خوشحال‌کننده است مردم ما را توانمند ببینند. با تمام سختی‌ها می‌شود این نقص عضو را نادیده گرفت و حضور داشت، اگر این درس را بگیریم در جامعه شکوفا می‌شویم.

این کارگردان عرصه صحنه نمایش با اشاره به دیالوگ «بودن یا نبودن» متن تئاتر «هملت» ویلیام شکسپیر، اظهار کرد: به بچه‌ها می‌گویم بین بودن یا نبودن یکی را انتخاب کنند، هر ۲ انتخاب سخت است. به آن‌ها می‌گویم اگر نبودن را انتخاب کنند یعنی پذیرفتن ترحم، ولی گروه ما با همه سختی‌ها بودن را پذیرفتند.

غلامی با بیان این‌که حضور در جشنواره صحنه نمایش فجر برای گروه اتفاق مبارکی است، تاکید کرد: ولی چیزی که می‌ماند خودباوری و ساختن ما است. به بچه‌ها می گویم به جای موفقیت به فکر رشد کردن باشیم زیرا موفقیت یعنی لوح تقدیر گرفتن، تشویق‌شدن یا در جشنواره حضور داشتن اما با صحنه نمایش می‌توانیم رشد و تعالی داشته باشیم.

[ad_2]
نمایش «نگاتیو» به موضوع حفظ خانواده و تاثیرات تصمیمات خودخواهانه بزرگسالان می‌پردازد. ساخت و ساز این اثر نمایشی حدود یک سال و نیم زمان برد و در طول این مدت، با حضور بچه‌های نابینا و کم‌بینا تمرین شد. نمایش «نگاتیو» دو هفته در شهر محل اجرا داشت و همچنین در جشنواره صحنه نمایش منطقه‌ای کاسپین اول شد و به جشنواره بین‌المللی صحنه نمایش فجر راه یافت. در این نمایش، طراحی میزانسن‌ها و حرکات بازیگران به وسیله کارگردان انجام می‌شود. در صحنه دادگاه نور صحنه حضور ندارد و فقط نور ملایمی روی تماشاگران تعبیه شده است. «نگاتیو» چهارمین تجربه متن تئاتر‌نویسی و کارگردانی حسین غلامی است.این نمایش به عنوان مطالعات تاریخی روایت می‌شود و روایت خیالی آن با کشف یک نگاتیو آغاز می‌شود. گروه با حضور بچه‌های ۸ یا ۹ ساله نابینا و کم‌بینا تشکیل شده است و در حال حاضر اعضای آن در موسسه آموزش عالی و در رشته صحنه نمایش تحصیل می‌کنند. برای اعضای گروه اهمیت مهم‌تر از روی صحنه رفتن، بحث امید و خودباوری است و در جامعه به عنوان یک شرکت بازیگری عادی شناخته می‌شوند. کارگردان بچه‌ها را تشویق می‌کند تا در دل جامعه با افراد عادی رقابت کنند و ثابت کنند که می‌توانند با تمام سختی‌ها و نقوص‌ها خود، در جامعه موفق باشند.